پرسشنامه رایگان

پرسشنامه بررسی و مقایسه اثربخشی تكنیك آرمیدگی عضلانی و دارو درمانی در كاهش اضطراب

اضطراب، حالت هیجانی ناخوشایندی است که گاه به گاه افراد بهنجار را نیز مبتلا می سازد اما به شکل بارزتر و گسلنده تر در زندگی مبتلایان یه اختلالات اضطرابی ظاهر می گردد. انجمن روانپزشکی آمریکا (1994) در چهارمین راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی ( DSM-IV)، انواع گوناگونی از اضطراب را تعریف نموده که اختلال اضطراب فراگیر یکی از آنهاست. این اختلال با اضطراب و تشویش مفرط ( انتظار توام با دلواپسی ) در اکثر اوقات، به مدتی بیش از شش ماه، در مورد بعضی از رویدادها و فعالیت ها مثل کارکرد شغلی و تحصیلی مشخص است. کنترل این تشویش برای بیمار دشوار است. به سب اهمیت اضطراب، چه از حیث شیوع نسبتا زیاد در جمعیت عمومی و چه از جهات علت و معلول واقع شدن برای بسیاری از آسیب های روانی، متخصصان بالینی به کشف و کاربرد تکنیک های درمانی جهت کاهش اضطراب همت گماشته اند، که از میان آنها می توان آموزش آرمیدگی را برشمرد. تکنیک آرمیدگی عضلانی یک ابزار دفاعی است که در مقابل بسیاری از مشکلات و آشفتگی های بالینی مورد استفاده قرار می گیرد. پژوهش حاضر به منظور بررسی و مقایسه اثر بخشی آموزش آرمیدگی عضلانی و دارو درمانی ( بنزودیازپین ها) در کاهش حالت و صفت اضطراب انجام شده است. فرضیه های این پژوهش عبارتند از: – میانگین حالت اضطراب ( صفت اضطراب برای فرضیه دوم) بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر که تحت درمان آرمیدگی عضلانی قرار می گیرند، کمتر از میانگین حالت اضطراب ( صفت اضطراب برای فرضیه دوم) بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیری است که تحت هیچ نوع درمانی قرار نمی گیرند. – میانگین حالت اضطراب ( صفت اضطراب برای فرضیه چهارم) بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر که تحت درمان داروی قار می گیرند، کمتر از میانگین حالت اضطراب ( صفت اضطراب برای فرضیه چهارم) بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیری است که تحت هیچ نوع درمانی قرار نمی گیرند. – میانگین حالت اضطراب ( صفت اضطراب برای فرضیه شم) بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر که تحت درمان آرمیدگی عضلانی قرار می گیرند، بیشتر از میانگین حالت اضطراب ( صفت اضطراب برای فرضیه شم) بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیری است که تحت هیچ نوع درمانی قرار می گیرند. به منظور بررسی فرضیه های پژوهش، پس از تعمیم حجم کلی جمعیت آماری، برای برآورد حجم نمونه به ( نمودار کرجیس و مورگان ( 1970) برای تعیين اندازه نمونه از یک جامعه معین) مراجعه و حجم نمونه ای برابر با پانزده بیمار مرد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر انتخاب شد. سپس آزمودنی ها ( بیماران) به طور تصادفی در سه گروه آموزش آرمیدگی عضلانی، دارودرمانی ( بنزودیازپین ها ) و عدم درمان ( کنترل) جایگزین شدند. افراد گروه آرمیدگی، هجده جلسه در حضور درمانگر تحت آموزش و درمان آرمیدگی عضلانی قرار گرفتند. ضمن آنکه در بین جلسات نیز در منزل از طریق نوار ضبط صوت آموزش آرمیدگی به تمرین می پرداختند. برای همه گروه ها، یکبار قبل از اعمال متغیرهای آزمایشی، ویکبار در پایان انجام پژوهش آزمون حالت و صفت اضطراب اشپیل برگر ( 1983) فرم Y اجرا شد. پس از نمره گذاری و جمع آوری داده ها، به منظور آزمون فرضیه های پژوهش، از تجزیه و تحلیل واریانس یک طرفه استفاده شد. در نتیجه تجزیه و تحلیل آماری، فرضیه های اول تا چهارم پژوهش تایيد شده و فرضیه های پنجم و شم با 95% اطمینان رد شد. به عبارت دیگر، پس از اعمال متغیر های مستقل ( آزمایشی)، میانگین حالت و صفت اضطراب در گروه های آرمیدگی عضلانی و دارو درمانی کمتراز گروه کنترل بوده است. اما تفاوت معناداری بین میانگین های حالت و صفت اضطراب دو گروه دارو درمانی و آرمیدگی عضلانی مشاهده نشده است. همچنین دریافتیم که از لحاظ متغیرهای سنین، میزان تحصیلات، و مدت ابتلا به بیماری بین سه گروه مورد پژوهش، تفاوت معناداری وجود ندارد.

خصوصیات این پرسشنامه

 تعریف مفهومی و عملیاتی: دارد

 نوع فایل: pdf

 تعداد صفحات: 3

 منبع: دارد

تفسیر و نمره گذاری: دارد

دانلود مستقیم و رایگان پرسشنامه بررسی و مقایسه اثربخشی تكنیك آرمیدگی عضلانی و دارو درمانی در كاهش اضطراب